Kiedyś może się okazać, że ten cybernotatnik jest moim najcenniejszym dokumentem.
Wertując dzisiaj karty internetu zupełnie przez przypadek wpadłam (jak zderzenie w drzwiach) na zapiski czyjejś drogi. Momentami zbieżnej. Na przestrzeni lat rozciągniętej podobnie jak moja, moja tylko tkana z słów ciaśniej, gęściej. Ale wystarczyło. Kierunek jakby wspólny: u-po-rząd-kuj się. Zostaw rzeczy. Zostaw ludzi! Zarzuć plecak i wyrusz na wędrówkę w głąb i w przestrzeń.
O ja, chłopaku!
Kiedyś rozpoznałam Śnieżkę na zdjęciu jak starą znajomą i S. zapytał zniecierpliwiony, z niedowierzeniem:
– Naprawdę byłaś w tych wszystkich wioskach?
A byłam.